Карим Баҳриев
Сочларинг тебранар тинмай,
Рўмолингни ел босадир.
Талпиниб, тута олмайман,
Ушла, мени тер босадир.
Ювиндим, терда ювиндим,
Охир чарчадим, тойиндим.
Қайтдим, кўрдимки, тўйингдир –
Кўрдим, сени эр босадир.
Сочингга гуллар тақарсан,
Бармоққа хино юқарсан.
Сен унда кўкка боқарсан,
Бунда мени ер босадир…
ҚЎЙ БЎЛМОҚЛИК ҚИЙИН ИШДИР
Бу дунёнинг азоби кўп,
Ҳаққидан ҳам ҳисоби кўп.
Қўйидан ҳам қассоби кўп –
Қўй бўлмоқлик қийин ишдир.
Бўйнингда арқон солланиб,
Бир тутам ўтга алданиб,
Еб, семириб, лаззатланиб
Қўй бўлмоқлик қийин ишдир.
Кундалар қорайган юртда,
Пичоқлар жон олган юртда,
Чўпонлар оч бўлган юртда
Қўй бўлмоқлик қийин ишдир.
Ит бўлиб ҳурмадик ойга,
Енгди бизни истиҳола,
Қўзи бўлмай туриб аввал
Қўй бўлмоқлик қийин ишдир.
ҚУРБОНЛИҚҚА ОЛИНГАН ҚЎЗИ
Бу ҳовлида ётган қўзи,
Уйқуда кўрганинг недур?
Нафасларинг тотли, узун,
Ўт каби терганинг недур?
Тотланиб, вақтинг чоғланиб,
Қизил бўйинбоғ боғланиб,
Туморланиб, безакланиб,
Бу уйга келганинг недур?
Севинарсан, ҳозир тўқсан,
Яшил ўтдир қайга боқсанг…
Мен биламан – қурбонлиқсан,
Бас, сенинг билганинг недур?!