«Дунё ўзбеклари»дан:
Бугун Норқобил Жалилнинг туғилган куни.
Норқобил — Китоб ҳудудининг бепоён Макрид даштларида таваллуд топган йигит.
Мен бир гал у билан Тошкентдан Китобга борганимда, уйида меҳмон бўлган эдим. Ҳисор тоғларига туташиб кетган бепоён қир адирлар бағридаги ҳовлисига борганимизда отаси бизни илиқ қаршилаган эди.
Ҳеч эсимдан чиқмайди, Норқобилнинг отаси мени кўриб: «Домла Хушевнинг ўли билан менинг улим дўстлашгани кўп бинойи иш бўлибди!» деб меҳр билан мени қучоқлаб, бағрига босди. Унинг қовурғаларимни синдиргудек бўлиб, ўз бағрига тортган кучли ва чайир қўлларининг тафти ҳали ҳануз танамда ва шууримда сақланиб қолган.
Китобга — уйга бориб отамга бу воқеани айтиб берганимда, у киши жуда қувонган, Норқобилнинг — суяги меҳнатда қотган донишманд отасини яхши танишини ва ҳурмат қилишини алоҳида меҳр билан эътироф этган эдилар.
Чунки отам мен туғилгунга қадар Макрид қишлоғидаги ўрта мактабда директор бўлиб ишлаган эканлар. Зулайҳо опам Макридда туғилган. Сўнг Хушевлар оиласи Макриддан Китобга кўчиб келган экан…
Кейин йиллар ўтиб, Норқобил ҳам, мен ҳам Тошкентда яшаб қолдик. Аввал мен, кейин у — бирин кетин Бош муҳаррир бўлдик. Мулозимликнинг шонли ва суронли йиллари завқини бирга баҳам кўрдик.
Кейин йиллар ўтиб, бирин кетин оталаримиздан айрилдик…
Яна йиллар ўтиб, мен Ватанни тарк этдим. Чунки Шоҳга яқин эдим. Шоҳга яқин юрган одам эса — доим қиличнинг ўткир дамида юргандек бўларкан. Арзимаган баҳонаи сабаб билан кутилмаганда ё калласидан ва ё Ватанидан жудо бўлиши ҳам ҳеч гап эмас экан.
Норқобил «Олтин ўрта» («Золотая середина») ақидасига риоя қилиб яшади. Мендек ҳамиша биринчиликка интилмади, кўпам орқада ҳам қолиб кетмади. Шунинг учун ҳам у ҳануз Бош муҳаррир. Ҳануз Ўзбекистонда — Ватанда соғ саломат яшаб, ишлаб, умргўзаронлик қилиб юрибди.
Ўн йиллик танаффусдан сўнг Ўзбекистонга борганимда Норқобил Бош муҳаррир бўлган «Оила ва Жамият» газетасига бориб, у билан кўришдим. Аёли вафот этган экан, оилам ва ўз номимдан таъзия билдирдим. Чунки Норқобилнинг аёли — менинг оилам билан таниш эди. Қорачадан келган, истараси иссиқ, қўли ва дили гул бўлган бу келин чин маънода фаришта эди. Норқобилни, болаларини ҳамиша оқ ювиб, оқ тараб келди. Биз оилавий борди келди қилардик.
Минг афсуски, Норқобилнинг оиласи жуда ёш кетди…
Баъзан интернет саҳифасида Норқобил дўстимнинг ёзган матн ва мақолалари, шеър ва дилномаларини ўқиб қоламан. Ширин шакар набираларининг суратига кўзим тушади. Ана шундай пайтларда беихтиёр у билан бирга Тошкентдан Макридга, унинг уйига борган ўша бетакрор ва армонли кунлар ёдимга тушади.
Отасининг мени ўз бағрига олган чайир ва бақувват қўлларини, тоғ ва дашт ҳиди уфуриб турган пичан ҳидли меҳрли қучоғини қўмсайман. Сўнг бу воқеани айтиб берганимда қувонган отамнинг менга боққан миннатдор нигоҳларинин эслаб, кўзларим ёшга тўлади.
Йиғлагим келади…
Туғилган кун муборак бўлсин, Норқобил.
Мен Сизни ва ўтган кунларимни жуда соғиндим…
Исмат Хушев,
«Дунё ўзбеклари» Бош муҳаррири,
3 ноябрь, 2016 йил,
Торонто шаҳри, Канада.
Дўстларингизни ҳам юзларидан нур томиб тўрибди Исмат ака! Мен ҳам таввалуд куни билан Норқабул Жалилни табриклайман.
ТУҒИЛГАН КУНИНГИЗ ҚУТЛУҚ БЎЛСИН.