Шу нуқтаи назардан, Сталин даври ампир услубини қўмсаш фақат ҳиссий реакция эмас. У шаҳарсозлик кўрсаткичи сифатида қаралиши мумкин ва керак. Бу биноларга жамоавий боғлиқлик уларнинг шаҳар ўзига хослигига сингиб кетганлигини кўрсатади.
Собиқ Совет Иттифоқи ҳудудидаги кўплаб шаҳарларда бу тушунча аллақачон шаклланиб бўлган. Тбилиси, Ереван, Минск, Олмаота ва Киевда Сталин даврига оид айрим бинолар меъморий ёдгорлик сифатида муҳофаза остига олинган. Одамлар уларни сақлаб қолиш учун ҳаракат қиляпти.
Ереванда, масалан, темирйўл вокзалининг жанубий фасади қайта тикланган (1956 йил, меъмор Э. Тигранян) ва бино муҳим меъморий рамз мақомини сақлаб қолган ҳолда фаол фойдаланувда.
Тбилисида Агмашенебели шоҳкўчасида 1940−50 йилларда қурилган, ампир услуби элементларига эга бир нечта турар жой ва маъмурий бинолар сақланиб қолган. Улар шаҳар марказини қайта тиклаш дастури доирасида реставрациядан ўтяпти.
Олмаотада Ҳукумат уйи (1950 йиллар, меъмор Б.Р. Рубаненко) қайта тикланди ва Қозоғистон-Британия техника университети эҳтиёжлари учун мослаштирилди.