Карим Баҳриев
Қиз ўйнар.
Кеманинг елканларидек
Унинг этагидан бўронлар қўпар.
Ўйнар –
Куйлагининг шаббодасида
Қулаб кетмасайди бу қадим шаҳар.
Оҳанги титрайди ўтлуғ қўшиқнинг,
Шош-Қўқон йўлига арава тушди.
Қовурғам остида бедор ошиқнинг
Қафасга урилиб қонайди мушти.
Мана, Оғриётган юракни тутдим,
Сузяпман,
Келяпти оқ-ойдин шеърлар.
Елкам,
Кўзларимга урилиб синар
Бир менга аталган ғанимат нурлар.
Раққоса рақсга тушяпти.Гўё
Қаҳқаҳа уради бир шода ўрик.
Нега йиғламайман, нега кулмайман,
Нега куйламайман шу қизни кўриб?!
Одамзод ўзини англаса шояд,
Севолса соф, сулув аёлларини,
Қувиб юборарми эди
Бошидан
Турфа қилвир, фосиқ хаёлларини…
Дунёдан нолима,
Бағрим,
Нафас ол,
Эсяпти бир дамлик покиза шамол.
Ана,
Шаҳмашрабнинг оҳангларида
Силкиниб ўйнайди сен севган аёл.
У ўйнар,
Минг йиллар анридан келган,
Ўйнар
Оҳу каби ҳуркак, омонат;
Шу соғлом чеҳрага муносибмисан,
Қандай яшаяпсан,
Шоири бебахт?!
Қўрқаман,
Тутмаса унинг уволи,
Сўнг излаб юрмасак йиллар, замонлар…
Ўйнар,
Чўнг кеманинг елканларидек
Қизнинг этагидан қўпар бўронлар.
1985