Карим Баҳриев
1990 йил. 20 июнь.
Яна куз келмоқда.
Дарёлар тинди.
Шилдир-шилдир оқди покиза сувлар.
Ургут боғларига сукунат қўнди,
Хазонларни секин шамоллар қувлар.
Ота элим, энди севингин, шодлан,
Истиқлолинг келиб чертди дарвозанг.
Олис манзилларга шу тонгда отлан,
Йўқолиб кетмагай энди овозанг…
Нега қувонмайсан, тошмайсан жўшиб,
Ахир, мустақиллик келди ўлкангга?!
Ўрис амалдори елкангдан тушиб,
Ўз амалдоринг… минди елкангга.
Нечун бахтдан яйраб, шод яшамайсан,
Нечун бошинг эгик, ўзинг оввора?!
Энди сен Московга пул ташимайсан,
Энди сен … Тошкентга ташийсан пора.
Сен яйдоқ далангда ишлагин куйиб,
Пахтангни ҳокимга топширу қувон –
Пойтахт заводлари турибди қуйиб,
Кўксингга шақирлаб тақарсан унвон!
Ҳасратинг кўп – ичда, лек зўр – савлатинг,
Шод бўл, деб мен ўзим бўлолмасман шод.
Мана, озод бўлди буюк давлатинг…
Бечора халқинг ҳам бўлсайди озод.
1990 йил, 20 июнь.
Постскриптум. Бу шеърни 1990 йил кузида кўп газеталар қайтарган, аммо жуда кўп таҳририятларда, масалан, “Оила ва жамият”, “Моҳият”, “Ҳуррият” “21 аср” газеталари хоналарида деворга осиб қўйилганини кўрганман.