Ҳалима Аҳмад
Ёзнинг шаббодага ошиқ тунида ойнинг ёғдусига эргашдим. Ёғдуга чўмилаётган ойнинг хаёлини ўғирлагим келади. Назаримда ўғирлаб бўлдим. Чунки турли-туман дарахтлар кўнглимга тинимсиз мўралай бошлади. Аввал олма дарахтига кўнглимни очдим. Не бўлганда ҳам жаннатдаги дийдор таъми ёдимдан чиққани йўқ!
Олма дарахтининг хаёли жуда ҳам шаффоф эди. Бу хаёлнинг нигоҳи иккинчи қаватдаги ҳарир пардали уйга тикилган эди. Унда қўшиқ тинглаб ўтирган бир бахтиёр эркак ва унинг елкасига бошини қўйиб, эркаланаётган соҳибжамол аёл шамолда ўйнаётган парда ортида гоҳ кўриниб, гоҳ кўринмай қоларди. Олма дарахти эса ишққа тўлган шохларини силкитганча ўша деразага талпинарди. Олма дарахтидан рухсат сўраб бир зумгина ўша аёлнинг ўрнида бўлгим келди. Аммо олма дарахти аразлаганча хаёлидан мени қувди.
Оҳиста ўғирлаганим ўрик дарахтининг хаёлига бордим. У букилганча биринчи қаватда онасига меҳр билан боқиб ниманидир гапириб бераётган ўғилни кузатарди. Ҳар замонда завқдан титраб қўярди. Титрагани дам шиғил мевалари дуув тўкиларди, ўрик дарахти эса шундан ҳам роҳатланарди. Она ва ўғил орасидаги меҳр риштаси ўрик дарахтининг илдизлари билан қаердадир боғланган эди. Мен бутун умримни мана шу онанинг ўрнида бир лаҳза бўлиш учун алмаштиришга тайёр эканлигимни шивирлаб ўрик дарахтининг қулоғига айтдим. У мени ҳатто эшитгиси келмай, дағал панжалари билан юлқиб отди.
Кўнглимдаги олча дарахтининг хаёлига бордим. Бу дарахт хаёлида садоқат анқирди. Деразаларидан нур тўкилаётган кўркам бир уйдан дўстларининг ҳалол меҳрини шарбатдек ичаётган, ўз шодлиги билан ҳаётни сархуш қилган инсоннинг қаҳ-қаҳаси эшитиларди.
Олча дарахтининг шафақранг хаёли шу уйда эди. Мен ундан ҳеч бўлмаса шу инсоннинг бир томчи кулгусидан тотиб кўришга рухсат бер деб ёлвориб сўрадим. Олча дарахти эса хаёлини дарҳол туннинг қоронғу ҳижоби билан мендан яширди. Яна ёлғиз қолдим.
Ва ёзнинг шаббодага ошиқ тунида ойнинг ёғдусига эргашиб кетавердим. Шу кетишда мен ўз манзилимни йўқотиб қўйганимни сездим. Кўнглимга мўралаган барча дарахтлардан манзилимни сўрадим. Улар энди ўзларини мени танимаётгандай тутишарди.
Арчаларнинг қорамтир хиргойиси кўрсатган йўлдан манзилим сари ошиқдим.
Ойнинг киприклари осмонининг юзига ботган паллада манзилимни топдим. Уйимнинг нимқоронғу деразаларига одам-дарахт бўлиб тикилдим. Ҳеч нарса топа олмадим.
Қайғунингми, хавотирнингми ёқимсиз ҳиди юрагимга урилди. Шунда ёғдуга чўмилаётган боғни уйимга олиб кирмоқчи бўлдим. Уйим эса мени ҳам, ёғдуга тўлган боғни ҳам танимади.